Wu-Stijl Tai Chi Chuan (door Ma Jiang Bao en vertaald door M .Peeters)
© Ma Jiang Bao
Taichi wordt openbaar.
Taichi is bekend als een van de hoofdtakken van Wushu. Het is een van de taoistische vechtkunsten. Maar is taichi werkelijk wat mensen er van denken? Voor 1912 werd taichi namelijk alleen in besloten kringen (familiekringen) doorgegeven. Vaak werd hierbij kennis geïntegreerd die algemeen toegankelijk was. Deze beslotenheid was zeer strikt. Op grond hiervan werd het de interne vechtsport genoemd (in het Chinees wordt het interne beschreven met teken “ binnen/ in de familie “). Taoistische vechtkunsten baseren zich op het gebruik van chi en innerlijke aspecten en taichi volgt deze.
In het jaar 1912 stichtte Xu Yusheng het onderzoeksgezelschap voor lichamelijke opvoeding in Peking en nodigde de grote meesters van die tijd uit zoals Wu Jiang Quan, Yang Cheng fu, Yang Shao hou en Sun Lutang om taichi te onderwijzen. Vanaf dit moment werd taichi openbaar onderwezen en verbreidde zich in vele lagen van de bevolking en door deze mogelijkheid om taichi te leren groeide het aantal taichi leerlingen. De leerlingen van de verschillende meesters hadden destijds nog contact met elkaar en na enige tijd vormden de moderne taichi stijlen zoals Yang en Wu zich. Pas hierna werden er aan de stijlen hun officiële namen gegeven. Tijdens deze ontwikkeling ontstonden er een aantal wijzigingen in de posities, maar deze waren niet erg groot. Nog altijd kan men zien, dat alle verschillende scholen vergelijkbare posities hebben.
De populariteit van de taichi stijlen, namelijk de Chen, Yang, Wu, Sun- en Wu (Hao)- stijl groeide binnen China zeer snel. Het hoofddoel van de taichi leraren was de het versterken van de gezondheid van de natie door popularisering van de taichi leraren in een groot kader. Het onderzoek en de uitwisseling, welke de leraren en hun leerlingen in deze periode uitvoerden, is een belangrijke basis, waarom de taichi tegenwoordig zo verspreid is. Jammer genoeg wordt er tegenwoordig (in het bijzonder in China) vele nieuwe stijlen met nieuwe namen uitgevonden en volledig met de vijf stijlen gemixt zonder echte verbinding te hebben naar deze stijlen. Dit is erg ongelukkig, want het maakt de zaken niet alleen ingewikkelder, maar verward ook alles. Het zorgt voor een hoop misverstanden bij beginners. De geschiedenis van de tachi en de echte traditie uit elkaar gedreven en door elkaar gehaald.
De historische ontwikkeling van de Wu-stijl taichichuan
De Wu-stijl taichichuan werd door Quan You (1834-1902) opgericht. Quan You was een leerling van Yang Luchan (1799-1872), de oprichter van de Yang stijl en werd later van zijn zoon Yang Ban Hou onderwezen. Quan You’s zoon Wu Jian Quan (1870-1942) Hield van de vechtkunst vanaf zijn jeugd en werd door zijn vader opgeleid. Daardoor maakte hij grote vooruitgang en was daardoor in de gelegenheid zijn kennis te verdiepen. Na 1912 onderwees hij bij het Pekingse onderzoeksgezelschap voor lichamelijke opvoeding.
Hij voltooide de ontwikkeling van de stijl en zijn eerste leerlingen waren zijn zonen Wu Gong Yi en Wu Gong Zhao, die net zoals andere leerlingen snel een hoge standaard bereikten. De nieuw geopende taichi school van het Pekingse gezelschap werd gefinancierd door het Chinese ministerie van onderwijs. Leraren van sportinstituten uit alle provinciën van het land werden twee jaar naar Peking getuurd om daar taichi te leren. Na deze periode werden ze weer teruggestuurd naar hun eigen provincie om daar taichi te onderwijzen en verder te studeren. Hierdoor werd de Wu-stijl over geheel China Verspreid.
Wu Jian Quan stichtte in 1935 in Shanghai De Jiang Quan vereniging, waarin hij de eerste voorzitter was en Ma Yue Liang de tweede voorzitter. In deze tijd reisde Wu Jiang Quan ook naar Hongkong en Kanton en ook vele andere steden in Zuid China. Hij overleed in 1942. Dit was een groot verlies voor de taichi wereld.
Wu Gong Yi startte al in de leeftijd van 19 op uitnodiging om in verscheidene provinciën en steden te onderwijzen. 1924 werd Wu Gong Yi chef-instructeur voor vechtkunst aan de Huangpu militaire academie, in die tijd de beroemdste militaire academie in China. In die zelfde tijd onderwees hij ook aan de Zhongshan universiteit. 1937 opende Wu Gong Yi een taichi school in Kanton en zijn nazaten verspreidden de Wu-stijl in heel zuidoost Azië en later ook in Noord Amerika.
Wu Jiang Quan’s oudste dochter Wu Ying Hua leerde vanaf haar jeugd bij haar vader en onderwees aan het instituut voor vechtkunst in Peking. In het midden van de twintiger jaren ging ze op uitnodiging van de firma Siemens naar Shanghai en onderwees daar op verschillende plaatsen. Samen met haar man Ma Yue Liang verspreidden ze de wu-stijl in China tot in de negentiger jaren. Zij kreeg de titel van erelid van de Chinese vechtkunstvereniging en was in de vechtkunstkringen in heel China zeer bekend. Ik, Ma Jiang Bao, ben de derde zoon van Wu Ying Hua en Ma Yue Liang en begon met 19 jaar taichi te onderwijzen. Ik reisde met mijn ouders naar vele steden, om daar de Wu-stijl te verspreiden. In 1986 kwam ik met mijn vader naar Duitsland en bleef daar 2 jaar. Daarna ging ik op uitnodiging van de Chinese gemeenschap in Nederland naar Rotterdam om daar te onderwijzen.Tegenwoordig heb ik leerlingen in Duitsland, Nederland, Denemarken, Engeland Polen en Zwitserland.
